poniedziałek, 8 lutego 2010

rozwiane nadzieje
dziwne to uczucie jak się człowiek na coś nastawi i myśli sobie, jak jego życie się zmieni...oczekuje wybuchu supernowej, a tu wszystko wciąga czarna dziura...ech...tak właśnie się teraz czuję, choć wcześniej już wiedziałam, że na dwoje babka wróżyła, że nie ma w takim przypadku nigdy pewności, że ktoś mój projekt oceni dobrze. no ale tak się tylko mówi, że e tam, jakoś przeżyjesz, będzie co ma być, a tu klops i wcale jakoś mi nie do śmiechu...bartek mówi, po co ci unia i jej kasa, przecież ty masz to co najważniejsze w sobie, pomysł na życie, zdolna jesteś i masz do tego dryg...tylko chęci, wiary, odwagi i samozaparcia troszkę dzieciaku! a ja zamiast kopnąć unię w dupę, martwię się...i sił jakoś jeszcze mniej do działania, i choć w głowie coś krzyczy: bierz się do roboty, babo! nie użalaj się nad sobą, bo nie masz powodu i nie masz nad czym...! to jakiś marazm mnie ogarnia. układam sobie plan na następne dni, z czego robię jakąś naprawdę niezbędną małą część, a potem odpuszczam, pozwalam żeby czas przez palce przepływał sobie jak chce... do bani z taką robotą, a właśnie...idę zaraz do bani, może te moje smęty wypocą się jakoś z organizmu...umysł i ciałko się odprężą, chyba potrzebuję odrobiny relaksu...

2 komentarze:

  1. Kopię kochana w zadek Cię na odległość! Musi Ci się udać, z dotacją czy bez niej, bo komu jak nie Tobie?

    OdpowiedzUsuń
  2. Uszy do góry!!! Przesyłam pozytywne wibracje i podziw dla wielkiego wizualnego smaku na tym blogu!

    OdpowiedzUsuń